Ovih dana sam na internetu naišao na "Odabrana dela o istoriji Vlaha Istočne Srbije u pet knjiga" Slavoljuba Gacovića. U jednoj od knjiga, pod naslovom "Od povlašenih Srba do vlaškog jezika", nalazi se zanimljiva pesma na vlaškom jeziku, koju je u Prahovu krajem 19. veka zapisao nemački lingvista, profesor Univerziteta u Lajpcigu, Gustav Vajngand (Weingand). Pesma je objavljena 1899. godine u posebnoj studiji pod naslovom "Die rumänischen Dialekte der kleinen Walachei, Serbiens und Bulgariens" („Rumunski dialekti Male Vlaške, Srbije i Bugarske”).
Iako je profesor Vajngand naveo da je pesmu čuo od izvesnog Gheorghea Janovića, gotovo sam siguran da se kazivač zapravo zvao Georgije Jonović.
S obzirom da sam još u vreme službovanja sveštenika Živka Kovjenića u prahovskoj crkvi imao priliku da prepišem sve knjige rođenih od 1837-1925. godine, pronašao sam da je u Prahovu krajem 19.veka, kada je pomenuta pesma zapisana, evidentirano tridesetak Đorđa Jonovića, a pod imenom Georgije Jonović evidentiran je samo sin Vasilija Jonovića, rođen 1865. godine. Ali bez obzira ko je bio kazivač, zahvaljujući njemu ostala je zabeležena jedna vredna narodna pesma:
Pe đalu lu Sfiridon, Na bregu Spiridonovom,
la ljivada lu Jon, na livadi Jonovoj,
nu kosăšće njić un om. niko ne kosi.
Tuaće pasărlji dorm, Sve ptice spavaju,
număj una nare somn, samo jedna nema sna,
ši-š umla đin pom în pom, luta od drveta do drveta,
ši strîga kă număj njimik, i zove jer nema ničega,
Jon în sat după jubit. Jon je u selu zbog ljubavi.
Нема коментара:
Постави коментар